مثل تمام حرف های عاشقانه

شاید پر از تکرار باشد این غزل ها

مثل سکوت کودکی بعد از تجاوز

شاید که خود آزار باشد این غزل ها

شاید دلش دلگیر از تو،یا کمی من

از تو چرا بسیار باشد این غزل ها

پر کرده ام این بیت ها را از خیالت

تا از تهی سر شار باشد این غزل ها

مثل خطوط ریل های نیمه کاره

بی لحظه ی دیدار باشد این غزل ها

رگ های مغزم را هجوم واژه ها بست

سمی تر از سیگار باشد این غزل ها

من: خیسم از گریه تو با لبخند گفتی

شاید که شب ادرار باشد این غزل ها

شب ها میان کوچه های رفته در باد

دنبال رقص تار باشد این غزل ها

میسوزد از تنهایی و تقصیر تو نیست

من خواستم بیمار باشد این غزل ها

سیگار شکسته را دور نینداز

روشنش کن

بوسه ای

و مثل تکه نانی بیات

گوشه ای رهایش کن

سیگار شکسته همیشه آرزو های برباد رفته را دود میکند!

روبرویم بسته ی چشمان تو

سایه های سر مه ی زندان تو

اول آسان عشق مشکلم

گندم ممنوعه ی بی حاصلم

زهر ماری خوردن وقت سحر

انفرادی ؛مستی ام با چشم تر

دل سپردن به پک سیگار مست

در میان رکعت شک دار پست

شوری ِ آبی ِ چشم ِ بی کلک

غرق بودن ،حل شدن مثل نمک

درد دارم قد تبخال لبت

روز هایم تحت درمان شبت

کافرم من دست در خفتان بکن

باز اعجازی از آن پستان بکن

بسته ی چشمان خود را وا بکن

حبس را با خنده ای زیبا بکن

وصل کن لب های خود به لبم

روی تبخالت شبی مرحم کنم

تا بنوشم از خم چشمان تو

مست باشم گوشه ی زندان تو

لحظه ها را کز کنم کنج قفس

میله ها را بشمرم با هر نفس

میله ها نه، بند های کرستی

توی ذهنم طرح هایی خط خطی

خط خطی هایی شبیه روزها

 توی سلولیّت چشمان تو

سوسک خوردن گوشه ی زندان تو

سوسک خوردن زنده ماندن تا کجا؟

تا ملاقاتی چشمان شما؟

لیک می دانم که حبسم تا ابد

سوسک هایم تخم ریزی بیشتر

سکانس آخر:

روز –خارجی- هنگام غروب:

مرد، تنها به سوی نیم دایره ی خونین خورشید در حال غروب ،پشت به دوربین ،از شهر می رود.

                                                         پایان